WYTYCZNE
Krajowego Konsultanta w Dziedzinie Rehabilitacji Medycznej
W SPRAWIE ORGANIZACJI I POSTĘPOWANIA
W REHABILITACJI MEDYCZNEJ
z dnia 13 kwietnia 2010 r.
Rehabilitacja jest nieodzowną składową rozwoju medycznego i socjalnego każdego nowoczesnego kraju. Rehabilitacja oznacza zespół działań, którego celem jest przywrócenie lub kształtowanie u człowieka z niepełnosprawnością utraconych optymalnych funkcji biologicznych, rodzinnych i społecznych.
Tak rozumiana definicja rehabilitacji odnosi się do osób, które urodziły się zdrowe i pełnosprawne i utraciły swoją sprawność i optymalne funkcjonowanie w wyniku urazu, choroby, starzenia się ustroju czy zdarzenia prowadzącego do niepełnosprawności. W stosunku do dzieci nowonarodzonych z niepełnosprawnością należy używać zamiast „rehabilitacji” określenia „proces usprawniania”.
Rehabilitacja powinna umożliwić szybki powrót osoby z niepełnosprawnością do rodziny i całego społeczeństwa. Osiągnięcie tego celu możliwe jest poprzez realizację zadań rehabilitacji leczniczej, zawodowej i społecznej. Motorem rehabilitacji społecznej i zawodowej staje się wieloaspektowa, wczesna, kompleksowa rehabilitacja medyczna (lecznicza).
Pod pojęciem rehabilitacji medycznej rozumie się proces leczenia, który umożliwia przyspieszenie procesu naturalnej regeneracji i zmniejszenia fizycznych i psychicznych następstw choroby. Stały rozwój nowoczesnych technik diagnostycznych, leczniczych, stała kontrola procesu leczniczego, regeneracyjnego pozwala na ograniczenie skutków trwania choroby. Rehabilitacja lecznicza musi stymulować cały proces leczniczy głównie poprzez aktywność ruchową i psychiczną.
Podstawą rehabilitacji, a zwłaszcza trwałych uszkodzeń morfologicznych lub utraty funkcji organizmu są elementy kompensacyjne i adaptacyjne.
Odpowiednio sterowane lub wykorzystane kompensacja i adaptacja umożliwiają uzyskanie jak najbardziej optymalnego wyniku końcowego leczenia. Za najważniejsze w procesie adaptacyjnym uważa się uzyskanie samodzielności życiowej tej szeroko rozumianej, a więc zarówno w czynnościach dnia codziennego, jak i czynnościach zawodowych, społecznych i rodzinnych. Adaptacji, czyli przystosowaniu podlega sfera duchowa (umysłowa) i organiczna człowieka.
W realizacji procesu rehabilitacji wykorzystuje się szereg specjalistycznych metod i technik. Głównie to zabiegi fizjoterapeutyczne, które obejmują kinezyterapię, masaż oraz fizykoterapię, wykorzystuje się także metody hydrobalneologiczne, uzdrowiskowe oraz metody specjalne stworzone dla leczenia niektórych chorób, ze stosowaniem indywidualnych technik opracowanych autorsko przez specjalistów fizjoterapii i lekarzy. Uzupełnieniem powyższych działań leczniczych jest psychoterapia, terapia logopedyczna i terapia zajęciowa.
Rehabilitacja realizuje zasadę leczenia człowieka, a nie jego chorego narządu, czy choroby.
Istotnym działaniem rehabilitacji społecznej jest doprowadzanie do pełnej integracji osób sprawnych i niepełnosprawnych. Osoby z niepełnosprawnością muszą mieć równe szanse w funkcjonowaniu rodzinnym, społecznym i zawodowym, takie jak mają osoby sprawne.
§ 1. Wytyczne określają organizację i sposób postępowania oraz procedury medyczne w dziedzinie rehabilitacji medycznej, w zakresie następujących świadczeń zdrowotnych, udzielanych w zakładzie opieki zdrowotnej przez lekarza posiadającego specjalizację II stopnia w dziedzinie rehabilitacji medycznej, lub posiadającego tytuł specjalisty w rehabilitacji medycznej zwanego dalej "lekarzem specjalistą", lekarza posiadającego I stopień specjalizacji w zakresie rehabilitacji medycznej zwanego dalej „specjalistą I-go stopnia”, a także lekarza będącego w trakcie specjalizacji w dziedzinie rehabilitacji medycznej:
1) badanie dla potrzeb rehabilitacji, weryfikację i uzupełnienie diagnostyki,
2) budowanie programu kompleksowego leczenia usprawniającego,
3) nadzorowanie procedur fizjoterapeutycznych,
5) wykonywanie prób wydolnościowych i ich ocena (testy wysiłkowe, spirometria, testy funkcjonalne),
6) aktywne uczestnictwo w rehabilitacji rodzinnej, społecznej i zawodowej,
4) leczenie bólu, niezależnie od jego przyczyny.
§ 2. W ośrodkach, w których udzielane są świadczenia zdrowotne w zakresie rehabilitacji medycznej, powinny być utworzone stacjonarne oddziały rehabilitacji, lub/i dzienne oddziały rehabilitacji, poradnie rehabilitacji a w razie, gdy placówki takie nie zostaną utworzone, zadania z tego zakresu wykonywane są w ramach konsultacji lekarza specjalisty w strukturach innych oddziałów, w zakresie rehabilitacji podstawowej wczesnej.
§ 2. 1. Rehabilitacja jest integralną częścią leczenia. Rehabilitacja podstawowa wczesna realizowana jest w oddziałach szpitalnych, gdzie wykonywana jest diagnostyka i leczenie podstawowe (Ryc.1). Lekarz specjalista rehabilitacji służy tu konsultacją w zakresie realizacji procedur wczesnej rehabilitacji. W oddziale podstawowego leczenia wdrażaniem programu podstawowej wczesnej rehabilitacji zajmuje się fizjoterapeuta. W przypadku braku konsultacji lekarza specjalisty rehabilitacji medycznej, procedury rehabilitacji podstawowej wczesnej zleca i kontroluje lekarz specjalista właściwy dla profilu danego oddziału.
(Ryc.1)
§ 2. 2. Rehabilitacja właściwa realizowana jest w oddziałach rehabilitacyjnych (Ryc.2). Ordynatorem, kierownikiem oddziału, poradni świadczącej usługi w zakresie rehabilitacji, jest lekarz specjalista rehabilitacji medycznej (specjalista rehabilitacji ogólnej, specjalista rehabilitacji ruchowej, specjalista rehabilitacji w chorobach wewnętrznych).
W rehabilitacji właściwej wyróżnia się:
a. rehabilitację właściwą wczesną
b. rehabilitację właściwą późną
Jednostkami strukturalnymi rehabilitacji właściwej wczesnej i późnej są:
· oddział rehabilitacji stacjonarnej
· oddział rehabilitacji dziennej
· ambulatorium
Stacjonarny Oddział Rehabilitacji poza oczywistą rolą diagnostyczno – leczniczą jest bazą dla realizacji edukacji podyplomowej dla specjalizujących się lekarzy w rehabilitacji medycznej, a także fizjoterapeutów, specjalizujących się w fizjoterapii.
Odziały takie stanowią też bazę szkoleniową dla potrzeb studentów wydziałów lekarskich i fizjoterapeutycznych.
(Ryc. 2)
§ 2. 3. Rehabilitacja późna realizowana jest w warunkach ambulatoryjnych, domowych i leczenia uzdrowiskowego (Ryc.3.). Rehabilitacja późna zawiera podstawy rehabilitacji społecznej i zawodowej. Podstawą wczesnej rehabilitacji społecznej są: rehabilitacja środowiskowa i w grupach samopomocy. Rehabilitacja późna inicjuje aktywność społeczną, rodzinną i zawodową.
§ 2. 4. Rehabilitacja późna obejmuje swymi działaniami chorych, osoby z niepełnosprawnością będące pod opieką hospicjów, ośrodków medycyny paliatywnej, zakładów opiekuńczych, zakładów opiekuńczo-rehabilitacyjnych, zakładów opiekuńczo-pielęgnacyjnych oraz ośrodków zajmujących się opieką nad chorymi w stanach wegetatywnych.
(Ryc.3)
§ 3. W szpitalu, powinien być ustalony przez kierownika zakładu, w porozumieniu ze specjalistą rehabilitacji medycznej, ordynatorami i innym lekarzami, sposób realizacji fizjoterapii na terenie całej jednostki organizacyjnej, podległości personalnej, nadzoru i odpowiedzialności w realizacji procedur fizjoterapeutycznych.
§ 4. W szpitalu, o którym mowa w § 2, proces rehabilitacji medycznej powinien być prowadzony przez lekarza specjalistę w dziedzinie rehabilitacji medycznej z możliwym współudziałem innych specjalistów w zależności od profilu procedur rehabilitacyjnych.
§ 5. W szpitalu, o którym mowa w § 2, w ramach oddziału rehabilitacji, innych jednostek organizacyjnych wyznaczane są miejsca, z zabezpieczeniem odpowiedniej aparatury dla ratowania i monitorowania zdrowia, gdzie wykonywane są testy wydolnościowe, testy funkcjonalne.
§ 6. Świadczenia zdrowotne w zakresie leczenia objawowego bólu prowadzone są w ramach oddziału rehabilitacji, poradni, specjalistycznego oddziału lub w formie konsultacji specjalistycznej. Jeśli jest to konieczne, w leczeniu farmakologicznym bólu wskazana jest współpraca z anestezjologiem.
§ 7. Świadczenia zdrowotne z zakresu rehabilitacji medycznej realizowane są dzięki interdyscyplinarnej pracy zespołowej. W skład zespołu rehabilitacyjnego wchodzą: lekarz specjalista w rehabilitacji medycznej (kierownik Zespołu), fizjoterapeuta (specjalista fizjoterapii, specjalista rehabilitacji ruchowej, mgr fizjoterapii, mgr rehabilitacji ruchowej, licencjat, technik fizjoterapii), pielęgniarka, psycholog kliniczny, pracownik socjalny, terapeuta zajęciowy, ergoterapeuta, a także w zależności od potrzeb, logopeda, pedagog specjalny, foniatra, surdologopeda, doradca zawodowy dla niepełnosprawnych, nauczyciel zawodu, i in.
§ 8. Ustala się w § 9-18 standardy postępowania i procedury medyczne bezpiecznego postępowania przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych w zakresie rehabilitacji medycznej.
§ 9. Ordynator lub inny lekarz kierujący oddziałem rehabilitacji medycznej, w porozumieniu z ordynatorami lub innymi lekarzami kierującymi innymi oddziałami szpitala, ustala wykaz procedur, badań laboratoryjnych, ewentualnych testów wydolnościowych niezbędnych do realizacji planowanego przyjęcia chorego na oddział rehabilitacji w ramach rehabilitacji podstawowej wczesnej, rehabilitacji właściwej i późnej.
§ 10. Ordynator, kierownik ośrodka rehabilitacyjnego lub inny lekarz rehabilitacji współuczestniczy przy ustalaniu warunków przyjmowania do rehabilitacji pacjentów z innych ośrodków leczniczych. Plan ten powinien uwzględniać zasadę nadrzędności dobra chorego, a w szczególności powinien być dostosowany do potrzeb wynikających ze stanu chorego, zakresu potrzebnej pomocy fizjoterapeutycznej, kompleksowości, wczesności i ciągłości procesu rehabilitacji.